DO NOT TOUCH

OTO 29

ep.

CUT SCENE :: มันร้อนรุ่ม

----------------------------------------------

ใครจะรู้เล่า

ว่ายารักษาที่ชื่อแรคคูนตัวนี้มีสองสรรพคุณในตัวเดียวกัน

หนึ่งคือทำให้เขาหลับตา…

และสอง

คือ ปลุกให้เขาตื่นขึ้นอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของตัวมันเอง

มังกือน้อยที่เคยหลับใหลมานานได้ถูกปลุกขึ้นแล้ว

พลึบ!

“อ่ะ! ชานยอล!”

แบคฮยอนถึงกับน่าเหวอ จู่ๆคนที่ตัวเองกำลังเสียดสีและสีเสียดอยู่ลุกพรวดขึ้นมา ก่อนจะจับเขาให้นอนหงายราบไปบนที่นอนเป็นหน้ากอง

“หายงอนและเงะ? แหะ^^”

รอยยิ้มสุดทะเล้นถูกส่งมาพร้อมๆกับตาเรียวรีที่กลายเป็นรูปสระอิ แบคฮยอนจ้องมองคนบนร่างของตัวเองอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรราวกับลูกหนูตัวน้อยๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเดินไปเจอถาดกาวดักหนูข้างหน้า ลูกหนูตัวนั้นยังคงเดินต่อไปเรื่อยๆด้วยความรู้สึกสนุกสนานเหมือนอยู่ในโลกแห่งการผจญภัย..

แบคฮยอนกำลังจะผจญภัย….ภัยพิบัติซะด้วยซิ

“ยีราฟหายงอนแว้ว น่ารักที่ฝุด โอะ!”

ใบหน้าหวานที่ยิ้มทะเล้นเริ่มบิดเบี้ยวเพราะจู่ๆก็รู้สึกถึงแรงบีบที่ข้อมือทั้งสองข้าง มันกำลังพุ่งปี๊ดจนเริ่มชา และตอนนั้นนั่นเองที่แบคฮยอนได้ตระหนักว่าข้อมือของเขากำลังถูกใครอีกคนจับตรึงกดยึดเอาไว้กับที่นอน

ชานยอลกำลังนั่งคร่อมแบคฮยอน พลางออกแรงกดข้อมือน้อยๆทั้งสองข้างให้แนบไปกับผืนเตียง สายตาคมกริบกำลังสั่นระริกด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มที่กำลังก่อตัวอยู่ข้างใน เขาไม่สามารถที่จะแยะยะความถูกความผิดหรือสิ่งใดที่ว่าควรทำไม่ควรทำ มันคล้ายๆกับว่าเขากำลังเมา..เมาอะไรสักอย่างที่ทำให้เขารู้สึกหน้ามืดตาลายจนภาพพร่าเลือน ชานยอลสะบัดหัวตัวเองแรงๆพลางกระพริบตาถี่ๆ ในขณะที่แบคฮยอนกำลังย่นคิ้วเข้าหากันมองหน้าใครอีกคนอย่างไม่เข้าใจ

“ชานยอล เป็นอะไรหรือเปล่า”

สัมผัสเปียกแฉะจากมือหนาที่กอบกุมข้อมือมันทำให้แบคฮยอนรู้ว่าชานยอลกำลังเหงื่อออก เมื่อตาเรียวรีเหลือบมองไปยังหยาดน้ำใสๆที่เริ่มซึมออกตามขมับก็ทำให้เขาเดาได้ไม่อยากว่าชานยอลกำลังป่วยและมีอาการแปลกๆ บางทีชานยอลอาจจะกำลังหน้ามืดก็ได้ ก็แหงสิ! ชานยอลเอาแต่นอนนิ่งๆมาหลายชั่วโมงแล้วนะ เขาควรจะทำอย่างไง ชานยอลกำลังไม่สบายหรือเปล่าก็ไม่รู้

หรือว่า..ชานยอลจะโกรธที่เขาบังอาจเผลอตัวไปนอนกอดรัดฟัดเหวี่ยงใส่ชานยอลกันนะ? ไม่จริงหน่า! ชานยอลจะโกรธแบคฮยอนไปทำไมในเมื่อสิ่งที่ชานยอลต้องการคือการรอให้เขาเข้ามาง้อไม่ใช่เหรอ? แบคฮยอนไม่ได้เล่นหัวชานยอลนะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างชานยอลไม่ชอบให้ใครมาเล่นของสูง

นี่เขาเผลอลืมตัวไปหอมขี้หัวชานยอลตอนไหนหรือเปล่า?

“อ๊ะ!”

เผลอร้องออกมาพร้อมๆกับมุ่ยหน้าเพราะความเจ็บปวด แรงที่ถูกส่งมาจากมือหนานั่นไม่ใช่น้อยๆเลย แบคฮยอนไม่เข้าจริงๆว่าทำไมชานยอลจะต้องบีบข้อมือเขาแรงขนาดนี้ด้วย ร่างเล็กพูดต่ออย่างตะกุกตะกัก

“ชานยอล เรา จ..เจ็บ!”

ได้ยินอย่างนั้นคิ้วหนาก็ขมวดเป็นปมทันที แววตาคู่คมสั่นระริกบวกกับมือหนาๆที่กำลังออกแรงบีบข้อมือใครอีกคนเพื่อระบายความอัดอั้นและกดดันที่พุ่งวนเวียนอยู่ข้างใน ชานยอลเผลอบีบแขนแบคฮยอนจนแน่นนั่นก็เพราะว่าเขากำลังหาวิธียับยั้งชั่งใจตัวเอง! แต่แบคฮยอนดันครางออกมาแบบนั้น มันยิ่งมีแต่จะทำให้อารมณ์ของชานยอลพุ่งสูงขึ้น คนตัวสูงกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

“แบคฮยอน..กู…คือกู..”

“อ๊ะ!”

ทันทีที่คนตัวเล็กครางออกมาอีกครั้งเพราะความเจ็บปวดที่ข้อมือ ชานยอลก็ก้มหน้าลงบดขยี้ริมฝีปากบางสีเชอร์รี่นั่นทันที รสจูบที่ทั้งหนักหน่วง ล่วงล้ำ และร้อนแรง ราวกับว่ากำลังจะช่วงชิงอากาศหายใจจากใครอีกคนให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ คนตัวเล็กครางเสียงอื้ออึงต่อต้านอยู่ในลำคอในขณะที่ตาเรียวทั้งสองข้างกำลังเบิกกว้างอย่างตกใจ! ตอนนี้แบคฮยอนกำลังรู้สึกสับสนไปหมด

ชานยอลเป็นอะไรไป?

เสียงลมฝนที่พัดกระทบกระจกหน้าต่างดังหึ่มๆ ในขณะที่ร่างสูงยังคงดูดคลึงริมฝีปากสีสดอันแสนหอมหวานของใครอีกคนไม่ยอมผ่อนแรงจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบ

อ่า...หวานเหลือเกิน….ทั้งๆที่เขาเคยจูบแบคฮยอนมาหลายต่อหลายครั้งแล้วแท้ๆ..แต่รสสัมผัสของมันดันไม่เคยจืดจางลงเลยแม้แต่นิด กลับกัน..ยิ่งได้สัมผัสชานยอลก็ยิ่งหยุดไม่อยู่

ในที่สุดคนตัวเล็กก็เข้าใจสถานการณ์..ชานยอลคงจะกำลังทำโทษเขาข้อหาที่ทำให้ชานยอลโกรธแน่ๆ เหมือนอย่างเคยไง ทำโทษโดยการจูบแรงๆราวกับจะแกล้งให้เขาขาดอากาศหายใจตาย..แบคฮยอนคิดอย่างนั้นก่อนจะหลับตาลงทันที ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างเต็มใจจะรับรสสัมผัสดิบเถื่อนนั่นอย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าเขาเป็นแฟนชานยอลเขาก็จะต้องยอมรับจูบของชานยอลให้ได้ แบคฮยอนจะไม่เป็นไอ้ไก่อ่อนที่ต้องมานอนตายเพราะจูบตอบแฟนตัวเองไม่ทันหรอกนะ!

ทันทีที่ใครอีกคนจูบตอบ ชานยอลก็ยิ่งรู้สึกเหมือนกองไฟที่ได้รับการเติมฝืน

คนตัวสูงผละมือหนาออกจากข้อมือบาง ก่อนจะเปลี่ยนไปลูบไล้เรือนร่างของใครอีกคนทั่วๆ เขาค่อยๆสอดมือหนาเข้าไปในสาบเสื้อของใครอีกคนแล้วเค้นคลึงผิวหนังนุ่มนิ่มนั่นอย่างฉวยโอกาส.... แบคฮยอนตวัดแขนตัวเองขึ้นมาโอบคว้าเนินไหล่แกร่งก่อนจะเคลื่อนมือไปขยุ้มลุ่มผมสีดำสนิทที่ชื้นแฉะหยาดเหงื่อเป็นกรายๆ…ชานยอลกำลังเหงื่อไหลไม่หยุด.. แต่แบคฮยอนกลับยิ่งรู้สึกเหมือนถูกปลุกเร้ามากขึ้นเมื่อได้สัมผัสความดิบชื้นนั่น

ชานยอลแม่งโครตดิบเลย..ชอบ..สเปค!

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ริมฝีปากของคนทั้งคู่เผยออ้าออกแล้วปล่อยให้รสสัมผัสที่หอมหวานจากโพรงปากของใครอีกคนแลกลิ้มชิมลองกันและกันอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนกำลังเคล้าคลึง หยอกล้อ ไล่ตวัดอย่างไม่มีใครยอมใคร ถ้าเปรียบเสมือนการเกี้ยวพาราสี แน่นอนว่ามันคงเป็นเกี้ยวที่แสนจะดุเดือดและเร่าร้อนที่สุด

“อ่า แบคฮยอน..”

“ชานยอล ผ่ะ ผี..อุ้บ!”

ไม่เปิดโอกาสให้ใครอีกคนได้พูด ชานยอลรีบประกบจูบดูดดื่มอีกครั้งทันทีหลังจากที่เขาเว้นระยะให้ใครอีกคนได้พักสูดอากาศหายใจ แบคฮยอนพูดมากเกินไป..แน่นอนว่าการหายใจให้ทันตามที่ตัวเองพูดมันคงไม่ต่างอะไรกับการหายใจให้ทันเวลาที่เขาจูบล่ะมั้ง? แต่ไม่ทันไรแบคฮยอนก็ผละปากหนีอีกรอบ

“อื้อ ชานยอล..ผีอีหื่นเข้าสิงเหรอ? แห่ะ...แหม๋ๆ เห็นนอนนิ่งๆทีเด็ดเพียบนะจะ! อุ๊บ!”

จะจูบให้พูดไม่ออก จะจูบให้ปากชาเลยคอยดูเหอะ! พูดมากดีนัก

การเล้าโลมมันพึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น... มือหนาที่ลูบไล้อยู่ใต้สาบเสื้อค่อยๆเลื่อนลงมาวางทาบบนสะโพกมนของใครอีกคนก่อนจะบีบเค้นมันอย่างมันมือ ในขณะที่แบคฮยอนเองก็กำลังขยุ้มลุ่มผมตรงกกคอของชานยอลเพื่อระบายอารมณ์เช่นกัน ชานยอลรู้สึกเหมือนเพลิงที่ถูกราดด้วยน้ำมัน ไฟราคะในกายมันกำลังลุกโชนเพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว....

ไอ้แรคคูนจะรู้ไหมว่าการเอามือเย็นๆมายุ่มย่ามแถวๆคอของเขาแบบนี้มันกำลังจะทำให้เขาหยุดไม่อยู่

พลึบ!

“ชานยอลทำอะไรอ่ะ!”

แบคฮยอนยันแขนยกตัวขึ้นเล็กน้อย ตาเรียวรีเบิกกว้างจับจ้องไปยังมือหนาที่กำลังสั่นระริก ชานยอลกำลังจะพยายามถอดกางเกงของเขาออก สีหน้าของชานยอลตอนนี้มันคาดเดาไม่ได้เลยแม้นิด ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหน ไม่รู้ว่าจะแกล้งอะไรแบคฮยอนหรือเปล่า แต่ว่ามันต่างจากทุกครั้งที่พวกเขาเคยทำแบบนี้ ครั้งนี้มันมีอะไรบางอย่างที่ผิดปกติออกไป

“กูเคยเตือนมึงแล้วใช่ไหมแบคฮยอน”

“…”

“กฎข้อสุดท้าย มึงจำได้หรือเปล่า”

จังหวะที่คนตัวเล็กได้แต่นั่งอ้าปากหวอรอเวลาให้หัวสมองย้อนนึกถึงไอ้กฎข้อสุดท้ายที่ใครอีกคนว่า กางเกงของเขาก็ถูกปลดและกระชากออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว.. แบคฮยอนชะงักความคิดทุกอย่างลงกลางคันทั้งๆที่ตัวเองยังคิดไม่ออกด้วยซ้ำ เมื่อชานยอลกำลังเคลื่อนมือมาจับขอบกางเกงชั้นในของเขาแล้วร่นมันลงไปอย่างรวดเร็วเหมือนติดจรวด เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวเสื้อผ้าของแบคฮยอนทั้งหมดก็หายไปราวกับถูกเสก

มือชานยอลติดเทอร์โบว์หรือไง?

แบคฮยอนได้แต่ค้างงันเพราะทำตัวไม่ถูก ชานยอลกระตุกยิ้มมุมปากอย่างหล่อร้ายก่อนจะชันเข่าขึ้นแล้วรีบถอดเสื้อตัวเองออกทันที..

กล้ามเนื้อสวยงามสมชายชาตรีตรงหน้า มันไม่ได้ใหญ่และเป็นมัดจนน่าเกียจขนาดนักเพาะกาย แต่มันทั้งดูพอดีและสวยงามจนน่าเหลือเชื่อ..ไหนจะใบหน้าหล่อคมบวกกับแววตากระชากใจนั่นอีก...แบคฮยอนกวาดสายตาเพ่งพิศวาสเรือนร่างที่น่าหลงใหลของคนตรงหน้า ก่อนจะเผลอกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่เหลือบไปเห็นเม็ดเหงื่อพราวๆ ซึมเกาะอยู่บนแผงอกแกร่งนั่น..

ถ้าผู้ชายทีชื่อปาร์คชานยอลเกิดอารมณ์ทันทีที่โดนคอ

งั้นบยอนแบคฮยอนก็คงเกิดอารมณ์ทันทีที่เห็นเหงื่อล่ะมั้ง

“กูไม่ไหวแล้ว แบคฮยอน”

“เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน”

แบคฮยอนตอบกลับทันควันอย่างไม่ลงเหลือยางอายอะไรทั้งสิ้น คนตัวเล็กเองก็ลืมตัวไปแล้วว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสภาพไหน อวัยวะอ่อนไหวกำลังชูชันแข็งขืนจนน่าเกลียด หากแต่แบคฮยอนแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นมันแล้วปล่อยให้ใครอีกคนเป็นฝ่ายครอบครองมันแทน

"อ๊ะ!"

มือหนาอุ่นๆชุ่มเหงื่อเลื่อนมากอบกุมส่วนอ่อนไหวของคนตัวเล็กกว่าแทบจะในทันที ชานยอลค่อยๆขยับมือขึ้นลงเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าคมลงมาประกบจูบบดขยี้ริมฝีปากของคนตัวเล็กอีกครั้ง แบคฮยอนในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเผยอปากตอบรับลิ้นร้อนอย่างเก้อๆกังๆ เขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ไอ้อารมณ์ดิบแบคฮยอนเองก็มีมันเหมือนกัน และคาดว่าคงจะมากพอๆกับชานยอลด้วย

ทว่าร่างกายกลับไวกว่าความคิด..แขนบางตวัดโอบคอคนบนร่างอีกครั้งก่อนจะแอบข่วนปลายเล็บเบาๆลงไปเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนในตัวใครอีกคน

โดนคอ..อีกแล้ว…

ในที่สุดชานยอลก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป จากที่ว่าจะเล้าโลมน้องแรคคูนเขาก่อนเป็นอันต้องพังลงเมื่อจิตใต้สำนึกมันถูกความหื่นบดบังจนแทบจะไม่เหลือชิ้นดี มือหนาเอื้อมไปจับสะโพกมนทั้งสองข้างก่อนจะยกมันขึ้นมาให้ใครอีกคนนั่งคร่อมบนหน้าตักของตัวเองเสีย แววตาคมกวาดมองไปยังเรือนร่างที่เข้ามาใกล้ในระยะประชิด ..ชิดชนิดที่ว่าเห็นยันรูขุมขน..มันช่างขาว เนียน ยั่วยวน แถมยังหอมกลิ่นแป้งเด็กอ่อนๆจนชานยอลอดไม่ได้ต้องโน้มใบหน้าลงไปไล้วนลิ้นร้อนๆอย่างเอาแต่ใจตัวเอง

แบคฮยอนถึงกับเผลอแอ่นลำตัวทันทีที่ชานยอลก้มหน้ามาโลมเลียยอดอกสีน้ำตาลอ่อนจนเริ่มแข็งเป็นไต มิวายยังใช้ปลายจมูกโด่งเป็นสันนั่นไล้ลูบไปทั่วๆหน้าท้องของเขาอีกด้วย

“อ๊ะ! ช่ะ.. ชานยอล!”

น่าอายชะมัด แต่กลับห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย

“อ๊ะ!”

มือหนาลูบคลึงเนินเนื้อเหนือสะโพกอย่างหมั้นเขี้ยว ในขณะที่ลิ้นร้อนๆยังคงรัวตวัดอยู่บนยอดอกสีอิ่ม ตาคู่คมแฝงความเร่าร้อนเหลือบขึ้นไปมองสีหน้าของคนตัวเล็กที่กำลังส่ายเร้าไปมาอยู่ตรงหน้าตัวเอง พวงแก้มที่เคยขาวเนียนบัดนี้แดงปลั่ง ริมฝีปากบางกำลังซีดเผือดเพราะเจ้าของเอาแต่กัดเม้มมันเพื่อระงับความเสียวซ่าน

ไอ้แรคคูนมันจะรู้บ้างไหมว่าไอ้ท่าทางแบบนั้นมันยั่วยวนหัวใจชานยอลแค่ไหน?

ความรู้สึกหน่วงแน่นกำลังอัดอั้นจนคับเป้ากางเกงไปหมด ชานยอลตัดสินใจเอนตัวไปข้างหน้าพลางทิ้งร่างบางๆของใครอีกคนให้นอนราบลงบนที่นอนผืนนุ่ม ก่อนจะรีบผละตัวเองออกมาแล้วจัดการปลดเข็มขัดหนังกับกางเกงยีนส์ตัวหนาออกด้วยความชำนาญยิ่งกว่าหลับตานอนฝันเสียอีก เพียงไม่นานกางเกงชั้นในสีเข้มซึ่งเป็นด่านสุดท้าย ก็ถูกร่นออกไปจากขายาวๆแล้ว

จบแล้วแบคฮยอน! จากที่ว่าจะแกล้งหลับตาทำเขิน แต่กลับต้องมานั่งจ้องของลับของชานยอลตาค้างแทน ให้ตายสิ! นั่นมันอนาคอนด้ายักษ์เหรอ?

“มึงมองอะไร”

“เอ่อ.....ม่ะ...มองงู..”

“งูตัวใหญ่ไหมล่ะ”

“อนาคอนด้าเลยอ่ะ แหะ^^”

“งั้นเตรียมตัว อนาคอนด้าจะเลื้อยเข้าถ้ำและ”

จู่ๆแบคฮยอนก็รู้สึกขนลุกซู่ที่เหลือบไปเห็นรอยยิ้มร้ายกาจที่แฝงอยู่บนหน้าหล่อๆของชานยอล…ดีใจนะที่ตัวเองมีแฟนหล่อ โหด ดิบ แถมยังชอบใช้กำลังอีก จะว่าแบคฮยอนซาดิสม์ก็ได้ แต่ก็ไม่ได้จะซาอะไรขนาดนั้น แค่ชอบอะไรที่มันเร้าใจและดูตื่นเต้น มากกว่าผู้ชายดีๆ ที่คอยแต่จะมอบความจืดชืดให้เขาเพราะเห็นว่าเป็นเด็ก..เหมือนคนที่ผ่านมา...

ไอ้รอยยิ้มกับท่าคลานขึ้นมาบนเตียงนั่นมัน…

คนตัวเล็กถึงกับรีบหดขา ถัดก้นถอยหนีจนแผ่นหลังเปลือยชิดกับหัวเตียง มือบางรีบเอื้อมไปคว้าผ้าห่มผืนหนามาบดบังร่างกายที่ไร้อาภรณ์ใดๆปกปิด ตาเรียวรีสบเข้าไปมองนัยต์ตากลมโตที่แฝงไปด้วยความหิวกระหาย ชานยอลทำตัวเหมือนพวกหมาป่าที่กำลังจะย่างกรายเข้ามากินเหยื่ออย่างช้าๆก็ไม่ปราน

อื้อหือ..นี่มันคือเรวูลฟ์ เนกาวูลฟ์ อาฮู้ววว เลยนะเนี่ย!

ให้ตายสิชานยอล!..คลานมาเลย คลานมาเลย แบบนี้มันเร้าใจสุดๆ มาเลยเจ้างูเอ๋ย..มากินน้ำบ่อทรายนี่มา..

พลึบ!

“โอ๊ะ!”

ผิดคาด งูตัวนั้นไม่ได้จะเลื้อยมากินน้ำบ่อทรายแบบที่แบคฮยอนคิด กลับกัน งูมันฉกกระชากตัวแบคฮยอนไปโอบรัดเสียแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก คนตัวเล็กกลับขึ้นมานั่งบนตักของชานยอลอีกครั้ง มือหนายกขึ้นไปจับลำคอระหงส์พลางกดมันลงมา..ก่อนที่ชานยอลจะเชิดหน้าขึ้นดูดเม้มริมฝีปากสีสดนั่นอย่างเอาแต่ใจ

แบบนี้ก็ได้ด้วย..แบคฮยอนกลายเป็นฝ่ายตามตั้งแต่เมื่อไหร่?

อ๋อ ตั้งแต่เริ่ม…

“อื้อ!!”

ปลายนิ้วเรียวถูกสอดเข้ามาทางช่องทางรักจนคนตัวเล็กเผลอสะดุ้งเพราะความตกใจ ชานยอลมักจะทำอย่างนี้..ชอบหลอกให้ตายใจแล้วพุ่งเข้าจู่โจม ทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว

“ถ้ามึงเกร็ง มึงจะเจ็บ”

“อ๊ะ!”

นิ้วที่สองค่อยๆถูกสอดเข้ามาพลางขยับเบาๆเพื่อเป็นการเปิดทางให้คนตัวเล็กได้เตรียมความพร้อม ไม่ต้องห่วง อย่างไงวันนี้ไอ้แรคคูนต้องเสร็จชานยอลแน่ ในเมื่อมันเป็นคนปลุกอนาคอนด้ายักษ์ให้ตื่นจากการจำศีลเองก็ช่วยไม่ได้ คงต้องเดินหน้าเลื้อยต่อไปไม่งั้นชานยอลคงจะต้องขาดใจตายแน่ๆ ไหนๆเขาก็เป็นแฟนกันแล้วนี่…

“อ๊ะ! ชานยอล!”

“ใช่ตรงนี้หรือเปล่า”

“อึ๊..อื้มมมม” แบคฮยอนพยักหน้ารับรัวๆพลางเม้มปากเป็นเส้นตรง ใบหน้าหวานกำลังขึ้นสีจัดอย่างเห็นได้ชัด ความรู้สึกเสียวซ่านยามที่ชานยอลใช้นิ้วกดย้ำไปที่จุดกระสันมันทำให้ร่างกายของแบคฮยอนบิดเร้าไปมาจนแทบจะควบคุมไม่ได้ ให้ตายสิโรบิ้น! ตั้งแต่เกิดมาสิบแปดปีแบคฮยอนพึ่งจะเคยรู้สึกวูบวาบแบบนี้เป็นครั้งแรก! มันร้อนผะผ่าวไปหมด!

“อึ๊!!”

ให้ตายสิ! แบคฮยอนเสียวจนแทบจะเก็บเสียงน่าเกลียดไว้ไม่อยู่แล้ว!

“เสียวก็ร้องออกมา..”

“อ๊ะ!! ชานยอล! ตรงนั้นแหล่ะ ช..อ๊ะ!”

แววตาคมกริบค่อยๆไล่มองสำรวจร่างกายที่แสนจะยั่วยวนตรงหน้า ร่างขาวๆดูนุ่มนิ่มจนน่าขย้ำเสียให้แหลกคามือ หยาดเหงื่อใสๆที่เริ่มซึมออกตามไรผมหน้าม้าปอยๆ ยิ่งชานยอลมองมันเขาก็ยิ่งรู้สึกคลั่งจนแทบอยากจะกลั้นใจตาย ยิ่งฟังเสียงหวานๆที่ครางอื้ออึงก็ยิ่งอยากจะกระฟัดเสียให้อีกคนร้องระงมอยู่อย่างนั้นนานๆ อยากจะให้ร้องดังขึ้นกว่าเดิม! เอาให้ตายกันไปข้าง..ร่างสูงเคลื่อนมือจากคอคนตัวเล็กขึ้นไปจับบนหัว ก่อนจะกดหัวใครอีกคนลงมาแล้วประกบจูบ

ชานยอลอยากจะระเบิดปากถ้ำจะแย่แล้ว! ถ้าไม่ติดว่ากลัวใครอีกคนจะเจ็บเพราะเป็นครั้งแรกล่ะก็

ครึมมม!! ครึมม!

“อ๊ะ! ฮึก! อ่ะ ชานยอล! ฟ่ะ ฟ้าร้อง!”

“อืมมม แล้วไง” ผละปากออกนิดหน่อย ก่อนจะประกบจูบเข้าไปใหม่อีกรอบ ชานยอลดูดคลึงมันอยู่อย่างนั้นซ้ำๆจนปากใครอีกคนเริ่มบวมเจ่อ..

เจ่อก็เจ่อสิ..น่ารักดีออก

“ด่ะ เดี๋ยวสิชานยอล ฟ้ามันร้องจริงๆนะ”

“กลัวเหรอ?” น้ำเสียงแหบพร่าถูกส่งไปกระซิบข้างๆหูพร้อมๆกับปลายนิ้วเรียวทั้งสองนิ้วที่ค่อยๆขยับออกจากช่องทางคับแคบ..ก่อนที่ชานยอลจะเคลื่อนมือของตัวเองไปกอบกุมส่วนแข็งขืนที่กำลังผงาดแผ่แม้เบี้ยเต็มที่ รอวันฉก..และก็กำลังจะได้ฉก

“ไม่ได้กลัว…แต่ว่าข้างนอกฝนตก”

“ถึงความหล่อเหลาของกูจะทำให้คนอื่นตาบอด แต่ก็ไม่ได้แปลว่าตากูต้องบอดด้วย”

“ก็…ง่ะ…งูไง..” แบคฮยอนพูดพลางกัดปากตัวเอง สายตาเบี่ยงมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความอาย เสียงหวานเอ่ยต่ออย่างยั่วยวน.. “มันไม่รีบเข้าถ้ำเหรอ ระวังเป็นหวัดนะ”

ครึมมม!! ครึมม!

“อ๊ะ!!!!!!!!!”

พายุฝนกำลังโหมกระหนำพร้อมๆกับเสียงฟ้าร้องที่ดังแผดลั่นจนหน้าต่างห้องถึงกับสั่นสะเทือน แต่แน่นอนว่ามันสู้เสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงในห้องมืดๆไม่ได้เลยสักนิด ไฟฟ้าภายในทั้งรีสอร์ทดับลงพร้อมๆกับความเร่าร้อนของทั้งสองคนที่ถูกจุดขึ้นมาแทนที่

“อ๊ะ! ช่ะ ช่ะ ชานยอล!”

“อ่า..แบคฮยอน!”

หยาดเหงื่อไหลพราวตั้งแต่เหนือขมับลงมาจนถึงปลายคาง ชานยอลกำลังสวนสะโพกตัวเองขึ้นไปในขณะที่มือหนาทั้งสองข้างคอยแต่จะกดสะโพกมนของใครอีกคนให้กระแทกลงมา..เสียงเนื้อกระทบกันดังขึ้นสู้กับเสียงร้องครางเพราะความเสียวซ่านชนิดที่ว่าไม่เหลือความยางอายใดๆทั้งสิ้น

ทั้งชานยอลและแบคฮยอนลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ทั้งอารมณ์และไฟราคะมันร้อนแรงดังเพลิงสวาทที่ไม่มีวันมอดไหม้ ความสุขสมที่ทั้งคู่ไม่เคยได้รู้สึกถึงมันมาก่อนกำลังพุ่งพล่านไปทั่วจนห้องทั้งห้องเต็มไปด้วยไอร้อนผะผ่าวจากอุณหภูมิกายา ..แม้จะหนาวจนควันออกปากแต่ทั้งคู่กลับรู้สึกร้อนรุ่มไปหมดจนไม่สามารถที่จะหยุดมันได้

ปลายเล็บยาวกรีดข่วนลงไปบนแผ่นหลังแกร่งของแฟนหนุ่มเพื่อระบายความเจ็บปวดที่แสนจะมีความสุข แบคฮยอนทั้งปวดหัว ทั้งเจ็บทั้งหน่วงไปหมด หากแต่ว่าความเสียวซ่านมันมีมากกว่าจนเขาไม่อยากจะชะงักการกระทำน่าอายแบบนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว ใบหน้าหวานแหงนขึ้นมองฝ้าเพดานสีขาวเรียบสนิท ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองขย่มไปตามจังหวะที่ใครอีกคนควบคุมเอาไว้แทน ทั้งๆที่แบคฮยอนเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนหากแต่เขาทำได้แค่เพียงนั่งเฉยๆแล้วปล่อยให้ใครอีกคนเป็นฝ่ายจัดการทุกอย่าง..

ไม่ไหวแล้ว แบคฮยอนเจ็บ..

“อ่า! แบคฮยอน”

“อ๊ะ! จ่ะ เจ็บ! ชานยอลเบาๆหน่อย อ๊ะ”

“กูหยุดไม่ได้”

“ชานยอล! เบาๆ! อ๊ะ!”

ปากบวมเจ่อเอาแต่ร้องไม่หยุดในขณะที่อีกฝ่ายเองก็เร่งจังหวะไม่หยุดเช่นกัน ชานยอลก้มหน้าลงไปมองส่วนอ่อนไหวของใครอีกคนที่ชูชันขึ้นมาราวกับกำลังจะชี้หน้าบอกเขาว่า ‘อย่าลืมฉันสิ!’ แทบจะในทันทีมือหนาก็เลื่อนมากอบกุมส่วนอ่อนไหวจอมต่อว่านั่นแล้วรูดคลึงมันไปตามจังหวะเดียวกับที่ตัวเองสวนสะโพกขึ้นไป

แบคฮยอนหมดแรงแปล้เปลี้ยทั้งๆที่กิจกรรมในครั้งนี้ยังไม่เสร็จสิ้น ทันทีที่ชานยอลขยับมือช่วยเจ้าหนอนน้อยของเขา แบคฮยอนก็รู้สึกดีไปหมด ในหัวสมองมันไม่มีภาพอะไรเลยนอกจากภาพสีขาวโพลน..ที่มีแสงสีขาวๆปรากฏเป็นจุดเล็กๆ แบคฮยอนไม่รู้ว่ามันคือแสงของอะไรแต่มันทำให้แบคฮยอนเหนื่อยจนอยากนอนเหลือเกิน

ชานยอลเห็นท่าไม่ดีจึงผละมือออกแล้วประคองหลังคนตัวเล็กกว่าในนอนราบลงไปบนเตียงทั้งๆที่อนาคอนด้าของเขายังคงคาปากถ้ำเอาไว้ ความคึกคะนองของเด็กหนุ่มวัยสิบเก้ามันไม่ได้หมดฤทธิ์ลงง่ายๆ กลับกัน ยิ่งมองเห็นใบหน้าหวานที่กำลังหลับตาพริ้มพลางกัดปากตัวเองด้วยความเสียว..ชานยอลก็ยิ่งรู้สึกคึกมากขึ้นไปอีก รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีกระแทกสะโพกสวนเข้าไปใส่คนใต้ร่างไม่ยั้งราวกับปืนกลแสนนัดที่กำลังยิงกราดใส่ทหารฝ่ายศัตรู หากเพียงแต่ว่าแบคฮยอนนี่ไม่ใช่ศัตรู ..แต่เป็นคนที่กอบกุมความเป็นชานยอลด้วยหัวใจดวงน้อยๆเพียงดวงเดียว

“ฮึก! อึก! อึ๊ๆๆๆ!”

เสียงอื้ออึงครางกระเส่าในลำคอขาวๆ ชานยอลอดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลงไปใช้ริมฝีปากกับนวลลิ้นสร้างรอยรักเอาไว้บนลำคอนั่น เขาดูดคลึงมันอย่างแรงเสียจนลืมคิดไปเลยว่ารอยนั่นมันจะเด่นชัดแค่ไหน..ในขณะที่มือหนายังคงช่วยเจ้าหนอนน้อยของใครอีกคนให้ฝังฝันไปในคราวเดียวกัน

แบคฮยอนกัดปากตัวเองจนสีเลือดซีด ทั้งเจ็บ ทั้งแสบ ทั้งเสียว รู้สึกดีและทรมานไปพร้อมๆกัน...ภาพแสงสีขาวในโสตสมองค่อยๆปรากฏเป็นวงกว้างขึ้นเมื่อชานยอลออกแรงกระสวนสะโพกพร้อมๆกับสาวมือช่วยแบคฮยอนในจังหวะที่เร็วขึ้น

“ช่ะ ช่ะ ช่ะ ชานยอล! อ๊า!!!”

เพียงไม่นานจุดแสงที่ว่าก็สว่างจ้าไปหมดราวกับว่าแสงนั่นมันระเบิดออกมา พร้อมๆกับเจ้าหนอนน้อยที่ระเบิดตัวกลายร่างเป็นผีเสื้อผู้มีปีกสวยสยาย..แบคฮยอนไม่รู้ตัวเองเลยว่าเผลอแอ่นสะโพกให้ลอยขึ้นเมื่อไหร่..มารู้ตัวอีกที ก็เมื่อตอนที่มันหมดแรงหย่อนกลับมาสัมผัสผืนเตียงอุ่นๆอีกครั้งนั่นแหล่ะ

อุ่นไปหมด..อุ่นจนง่วง…เมื่อไหร่ชานยอลจะเสร็จสักที

สักพักใหญ่ๆที่แบคฮยอนนอนหลับตาแล้วปล่อยให้ใครอีกคนเร่งจังหวะเร้าสวนเข้ามาดังคลื่นระลอกใหญ่ ใช่..แบคฮยอนแค่หวังว่ามันจะเป็นคลื่นระลอกสุดท้ายสักที

“อ่า!”

เสียงครางแหบพร่าถูกส่งมาพร้อมกับน้ำอุ่นๆที่พุ่งเข้ามาในช่องทางรักมันทำให้แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเกมส์แห่งความสุขสมที่ดุเดือดนี่สิ้นสุดลงเสียที

แบคฮยอนเป็นผีเสื้อแล้ว...

ชานยอลผละอนาคอนด้าของตัวเองออกพลางหอบหายใจกระเส่า ความเหนื่อยกำลังเล่นงานเขาเสียจนหอบกิน เหงื่อใสไหลหยดเป็นทางทำเอาต้องยกมือหนาขึ้นมาปาดเช็ดมันออกจากใบหน้าหล่อเหลา..ตาคมเหลือบไปมองคนที่นอนหลับคอพับอยู่บนเตียงก็อดตกใจไม่ได้

แบคฮยอนสลบไปแล้ว เวน! นี่เขาทำอะไรลงไป..?

โชคดีที่เกมส์รักบทแรกระหว่างเขากับแบคฮยอนมันใช้เวลานานพอๆกับสายฝนด้านนอกที่เริ่มซาลง..จากอนาคอนด้ายักษ์ที่เคยผงาดตอนนี้รู้สึกว่าจะสลบเหมือบไปแล้วไม่แพ้กับใครอีกคนในตอนนี้เลย นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดี ที่ฤทธิ์ของยาชูใจมันหมดลง ไม่งั้นเขากับใครอีกคนคงจะต้องเล่นบทพิศวาสกันต่อจนตายคาเตียงแน่ๆ

--------------------------------------------------

เฮือกกก สงสารน้องจัง พี่หยอยอึดเกิน5555

เป็นNCที่เฮอร์เร่อมาก เราแต่งไม่ค่อยเก่งอ่ะขอโทษด้วยนะคะTT ตอนนี้ยังไม่หมดครัช ไปต่อกันได้เพียงแค่จิ้มค่ะ >> http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1421630&chapter=30