DO NOT TOUCH
OTO 27
ep.
CUT SCENE :: มันค้าง
-----------------------------
“ถ้ามึงไม่ได้ล้อเล่น..... ก็เข้ามา”
ชานยอลทิ้งตูดลงนั่งไปบนพื้นกระเบื้องเปียกแฉะ ก่อนจะยักคิ้วให้คนตรงหน้าอย่างท้าทาย แน่นอนว่าไอ้ท่าทางยั่วสวาทแบบนั้นมันไม่ได้น่าดูเลยซักนิดเพราะคนที่ทำมันคือไอ้แรคคูนไง..ชานยอลรู้ดีว่าแบคฮยอนเป็นคนอย่างไง
ก็แค่อยากจะรู้..ว่ามันจะแสร้งทำเป็นแรดได้กี่นาที?
แบคฮยอนคลานเข้ามาหาชานยอลก่อนจะพุ่งเข้ากอดแล้วนอนซบลงไปบนแผงอกแกร่งทันที ชานยอลทำแค่เพียงนั่งยกยิ้มให้กับสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเกิดขึ้น
ไอ้แรคคูนมันเริ่มต้นไม่ได้เรื่องเลยสักนิด..
“ชานยอลอ่ะ! อย่ามัวนั่งเฉยดิ! งึ!”
“เอ้า? ก็มึงเป็นคนชวน มึงก็เริ่มดิ”
“เริ่มบ้าเริ่มบออะไรกันเล่า! ก็ชานยอลเอาแต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นปั้นแบบนี้ใครจะไปเริ่มลง!” คนตัวเล็กหน้าแดงกล่ำอย่างเก็บอาการไม่อยู่
แบคฮยอนซบใบหน้าหวานลงไปบนแผงอกเปลือยนั่นอีกครั้งก่อนจะมุดหัวไปมาเหมือนแมวขี้อ้อน พอเอาเข้าจริงๆแล้วเขาเองกลับหน้าด้านไม่พอที่จะเป็นฝ่ายยั่วชานยอลก่อน ตอนนี้แบคฮยอนอยากย้อนเวลา อยากจะเอาหน้าซุกแทรกเข้าร่องกระเบื้องแล้วหนีไปให้พ้นๆ
รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่ได้ยั่วเก่ง ไม่ได้น่าพิศวาสแต่ก็ยังจะทำเก่ง ให้ตายสิ! นี่เขากำลังคิดจะทำบ้าอะไรอยู่ ไม่น่าเชื่อว่าความอยากรู้ว่าตัวเองรู้สึกอย่างไงกับชานยอลมันจะทำให้เรื่องเกินเลยมาจนถึงขั้นนี้..เขาก็แค่อยากลองมีอะไรกับชานยอลดู ไม่รู้ว่ามันจะไปเกี่ยวกับเรื่องที่เขาอยากรู้ไหม? เรื่องที่ว่าแบคฮยอนเผลอไปรักชานยอลหรือยังนั่นน่ะ?..มันพิสูจน์กันได้ด้วยเรื่องเซ็กซ์หรือเปล่า...?
ก็แค่อยากจะลองดูแค่นั้นเอง
“รออยู่” ชานยอลก้มมองหัวทุยเปียกโชกที่กำลังนอนซบอยู่บนแผ่นอกตัวเองพลางนั่งยิ้มกริ่ม..บอกเลยตอนนี้อารมณ์ของเขากำลังพุ่งกระฉูด!
“ไม่ทำแล้วอ่ะ”
“ม...มึงว่าไงนะ?!”
“เลิกทำแล้ว! ชานยอลลืมๆมันไปซะเถอะมันน่าอายอ่ะ เราขอนอนกอดชานยอลอีกหน่อยเดี๋ยวจะอาบน้ำต่อและ ชานยอลจะอาบด้วยกันมั้ยล่ะ..”
ประโยคนั้นเหมือนมีดพุ่งเข้ามากรีดกลางใจชานยอล..
อะไรคือลืมๆมันไปซะ? แล้วเลิก?.....เลิกเชี้ยอะไรของมัน!? นี่ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำอะไรเลยด้วยซ้ำ ชานยอลเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนหรือเจ้าชายขี่ม้าขาวนะเฟ้ย! ไอ้อารมณ์หื่นของเขาก็มี แถมตอนนี้ของก็ขึ้นแล้วด้วย! ทำไมจู่ๆไอ้แรคคูนมันมาพูดอย่างนี้ มันจะไม่เอาแต่ใจเกินไปหน่อยเหรอวะ? แล้วเขาล่ะ?!
แล้วเป้าของชานยอลล่ะ! ใครจะรับผิดชอบบบบ!!!
พลึบ!
คนตัวเล็กหน้าเหวอเมื่ออยู่ดีๆตัวเองก็ถูกจับให้นอนหงายราบไปบนพื้นห้องน้ำเย็นๆ สภาพตัวของแบคฮยอนตอนนี้มันเปลือยเปล่าจนเกือบจะหนาวแล้ว ถ้าไม่ติดว่าแววตาชานยอลที่ส่งมามันทำให้เขาเริ่มที่จะรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้ง
“เอ่อ.......ชานยอล..”
ชานยอลขยับตัวขึ้นนั่งคร่อมคนตัวเล็กเอาไว้ ก่อนจะโน้มหน้าตัวเองลงไปพรมรสจูบตามซอกคอขาวๆแทบจะในทันที แบคฮยอนถึงกับเบิกตาโตอย่างตกใจในการจู่โจมที่ร้อนแรงจนตัวเองตามไม่ทัน
“ชานยอลจะทำอะไรอ่ะ...”
“....”
“ชานยอล.. ช.. ชานยอล”
แบคฮยอนเกร็งตัวจนแข็งไปหมด คนตัวเล็กได้แต่นอนนิ่งๆระหว่างที่สมองกำลังทำความเข้าใจในสถานการณ์เสี่ยงตรงหน้า ที่ไม่รู้ว่ามันคือการแกล้งเล่นหรือเอาจริง... ชานยอลไม่ตอบอะไรเขาเลย...แฟนของเขาเอาแต่ซุกไซร้ใบหน้าคมลงซอกคอขาวๆของเขา ชานยอลทั้งจูบ ทั้งดูด..ทั้งเลีย...
และกัด
“โอ้ย! ชานยอลกัดหูเราทำไม!?”
‘หมั่นเขี้ยวไงครับที่รัก’
ชายผู้มากไปด้วยฮอร์โมนในวัยหนุ่มทำได้เพียงแค่ตอบในใจเท่านั้น ตอนนี้ชานยอลกำลังปากไม่ว่างตอบเพราะกำลังทำการฝากรอยรักลงซอกคอขาวๆของใครอีกคนอย่างเมามันส์ มือหนาข้างที่ไม่ได้ใช้พยุงตัวเอาแต่ลูบไล้และบีบคลึงไปตามสะโพกมนกลมๆของคนใต้ร่าง แบคฮยอนมีผิวพรรณที่นุ่มนิ่มและก็เนียนขาวจนน่าสัมผัสไปหมดทุกส่วน
ชานยอลอยากจะเป็นเจ้าของเนินเนื้อชั้นเยี่ยมนี้ เขาอยากจะกลืนกินมันไปทั้งร่างให้ไม่เหลือร่องรอยให้ใครได้มาเห็นอีก เขาชอบผิวและกลิ่นของแบคฮยอนตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นและสูดดมมัน...ในเรือนกระจกครั้งนั้น...ที่ชานยอลยังจำได้ดี
“ช่ะ อ๊ะ!”
คนตัวเล็กถึงกับเสียววูบทันทีที่ลิ้นร้อนๆละไล้ไปตามใบหูเล็กๆที่ขึ้นสีแดงกล่ำ ซึ่งมันไม่ต่างอะไรกับสีหน้าของแบคฮยอนในตอนนี้เลยซักนิด ทั้งแดง ทั้งร้อนผ่าว ความรู้สึกน่าอายหลายๆอย่างที่กำลังตีกันเหมือนกับสายเลือดในกายที่กำลังเร่งสูบฉีดอย่างเร่าร้อน
“น่ะ หนาวอ่ะ เราหนาว ชานยอล..เดี๋ยวก่อนได้ไหม ย่ะ หยุดก่ะ—อุ้บ!!”
เด็กหนุ่มไม่มีทางปล่อยให้บางนั่นได้แย้มพูดอะไรอีก..ชานยอลเคลื่อนหน้ามาประกบริมฝีปากหยักของตัวเองลงบนริมฝีปากบางที่ว่าทันที ก่อนจะขบเม้มดูดคลึงไปมาด้วยความร้อนแรงดั่งรสพิศวาส..แบคฮยอนทำได้แค่เพียงปิดเปลือกตาตัวเองลง แล้วกลั้นใจตั้งรับในรสจูบที่แสนคุ้นเคยด้วยความตั้งใจที่เต็มเปี่ยม...
เพราะครั้งที่แล้วแบคฮยอนตั้งรับมันได้ไม่ดีพอ ดังนั้นการแก้ตัวคือสิ่งที่เขาต้องเรียนรู้และปรับมัน ทั้งเขาและชานยอลจะได้ไม่นกเหมือนจูบที่แล้วอีก...
ลิ้นร้อนค่อยๆสอดแทรกผ่านช่องว่างของริมฝีปากบาง ก่อนจะไล่ตวัดลิ้มรสความหอมหวานที่แสนจะคุ้นเคย..นี่ไม่ใช้ครั้งแรกที่พวกเขาทั้งสองคนมีรสจูบที่ลึกซึ้ง หากแต่ชานยอลเองก็จำมันไม่ได้แล้วว่านี่คือครั้งที่เท่าไหร่ ในเมื่อการได้จูบกับแบคฮยอนเปรียบดั่งการใช้ลิ้นบดขยี้ลูกเชอร์รี่ให้มันละลายออกรสคลุกคลุ้งอย่างช้าๆ
ชานยอลไม่ไหวแล้ว...เป้าของเขากำลังพองตุงเหมือนดักแด้ที่กำลังจะระเบิดฟักตัว(?) แต่ของชานยอลไม่ได้เล็กเท่าดักแด้หรอกนะจะบอกให้
อึดอัดโว้ย!
มือหนาผละออกจากการคลึงเคล้าเรือนร่างแสนยั่วยวน ก่อนที่มันจะรีบเคลื่อนลงไปร่นขอบกางเกงบ็อกเซอร์ของตัวเองออกอย่างรีบร้อน วัยรุ่นใจร้อนน่ะเข้าใจไหม? แบคฮยอนผละปากออกจากการจูบก่อนจะก้มมองไปยังมือหนาๆที่กำลังร่นถอดกางเกงตัวเองอย่างสะเปะสะปะ
“ชานยอลใจเย็นๆ เดี๋ยวเราถอดให้” เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนที่แบคฮยอนจะใช้มือเล็กๆช่วยให้การถอดกางเกงของใครอีกคนราบรื่นยิ่งขึ้น
“แบคฮยอน กูไม่ไหวแล้ว”
“รู้แล้วๆ เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน”
“กูขอนะ แค่เอาหัวจิ้มๆพอ”
“เอ่อ...ต..แต่เรายังไม่เคยอ่ะ คือ ช..ชานยอลทำเบาๆได้ไหม”
“กูไม่มีวันทำรุนแรงกับมึงอยู่แล้วมึงก็รู้”
“แต่ตอนอยู่โรงแรมชานยอลยังเอาศอกมาทึงปากเราอยู่เลย”
สิ้นเสียงหวานชานยอลก็ขมวดคิ้วเหลือบมองไปยังรอยห้อเลือดจางๆบนริมฝีปากบางของคนใต้ร่าง ก่อนจะใช้มือหนาเคลื่อนขึ้นมาลูบมันเบาๆอย่างรู้สึกผิด ริมฝีปากหนาค่อยๆโน้มลงมาจูบแผ่วเบาลงบนรอยแผลนั่นด้วยความอ่อนโยน..
นี่เขาทำให้แบคฮยอนเจ็บตัวอีกแล้วงั้นหรือ...เขานี่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะ
“ขอโทษนะแบคฮยอน..กูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มึงเจ็บ..” ว่าจบชานยอลก็หลับตาลงก่อนจะค่อยๆโน้มใบหน้าคมเข้าหาใบหน้าหวาน แล้วประทับริมฝีปากหยักร้อนๆลงไปบนรอยด่างพร้อยนั่นอีกครั้ง..
มือหนาที่ค้ำพื้นค่อยๆเคลื่อนมาประคองศีรษะของคนใต้ร่างให้ยกขึ้นอย่างอ่อนโยน ก่อนที่เขาจะใช้มือของเขานี่แหล่ะรองหัวทุยๆนั่นเอาไว้เพราะไม่อยากให้หัวของแบคฮยอนต้องกลายเป็นผ้าขัดพื้นห้องน้ำ
ชานยอลค่อยๆโน้มตัวลงก่อนจะใช้มือข้างที่ว่างลูบไล้ไปตามสะโพกมนอย่างทะนุกทนอม เขาค่อยๆเคล้าคลึงมันไปเรื่อยๆจนในที่สุด...
“อ๊ะ! เดี๋ยว ชานยอล!”
“อะไร กูแค่จ่อเอง..ยังไม่ได้เอาเข้าไปเลยนะ” ชานยอลจ้องเข้าไปในดวงตาหวานที่กำลังปรือพริ้มมองมาทางเขา ก่อนจะพูดต่อ “ถ้ามึงเจ็บบอกกูนะ เดี๋ยวกูจะหยุด”
“อือ...ค...แค่จิ้มๆพอนะ”
“ไม่ต้องห่วง แค่นอนเฉยๆใต้กายกูก็พอ”
เสียงหยดน้ำมันเหือดแห้งไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้ ที่รู้ตอนนี้คือพื้นห้องน้ำที่เปียกชุ่มกำลังจะกลายเป็นเตียงรักให้กับเด็กหนุ่มวัยเห่อมอยทั้งสองคน...
“อ๊ะ!!!”
“ชูววว! อย่าร้องดังเดี๋ยวแม่ได้ยิน”
“อ๊ะ!! ช่ะ..ช่ะ...”
“แบคฮยอน”
“จ่ะ เจ็บ! เบาๆ ช่ะ ชานยอล เบาๆหน่อย”
“แบคฮยอน...กูพึ่งจะจิ้มไปหน่อยเดียวเองนะ”
“ต่ะ แต่! เรา เรา..อ๊ะ!!”
“อย่างเกร็งดิ ยิ่งเกร็งมึงจะยิ่งเจ็บนะ”
“ชานยอล!! เรารู้สึก! อ๊ะ!”
“เจ็บเหรอ? ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ป่ะ เปล่า..เรา เรา รู้สึกเหมือน เหมือนจะ!” “แบคฮยอน กูจิ้มไปได้แค่หัวเอง”
ก็อกๆๆ!
“เด็กๆจ๊ะ เข้านอนกันไปหรือยังลูก?...มาเปิดประตูให้แม่หน่อย แม่เอามื้อดึกมาให้”
ก๊อกๆๆ!
“หยอยเอ้ยยยยย หนูแบคคคคค ทำอะไรกันอยู่จ๊า ไปหลบอยู่ไหนกันเอ๋ย..?”
.
.
.
ชิบหายแล้วไหมล่ะ ไอ้ฟัด! แม่เข้ามาในห้องได้ไง!!!!!
“ชานยอล” >>แบคฮยอน
“....” >>ชานยอล
“ล...ลืมล็อคประตูห้องเหรอ!!” >> แบคฮยอน
ก๊อกๆๆ!
“อยู่ในห้องน้ำหรือเปล่าลูกกกก..” >>แม่กาฮี
------------------------------------
ยังไม่จบตอนจ้า ไปต่อกันเล้ยยย...>>http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1421630&chapter=28